header
Untitled Document
Left
 
สั่งซื้อ หนูมาลีมีลูกแมวเหมียว แจกฟรีทันที รักร้อนดั่งไฟ, ไฟรักผลาญใจ, ใจขอเพียงรัก, ดั่งสวรรค์สาป...ว่าให้รัก, หวานชะมัดแผนรักปล้นใจ จะเลือกเล่มใดเล่มหนึ่งหรือทั้งหมดก็ได้ ค่าส่งเล่มละ 50 บาท (เลือก 5 เล่มก็ 250 บาท) โอนเงินมาพร้อมกับการสั่งซื้อ หนูมาลีมีลูกแมวเหมียว เข้าบัญชี มงคลชัย ชัยวิสุทธิ์ ธนาคารกสิกรไทย 731-2-44211-0 เสร็จแล้วส่งสลิปใบโอนเงินและชื่อที่อยู่ที่ให้จัดส่งพร้อมเบอร์โทรศัพท์ มาที่ mchaivis@hotmail.com โปรโมชันนี้ถึงวันที่ 5 ธันวาคม 2559 เท่านั้น รีบหน่อยนะคะก่อนหนังสือจะหมด

Click
[เข้าสู่ระบบ สำหรับนักเขียน]  
เอาพี่กริชเค้าคืนมา
โดย jane เมื่อ 2014-09-11
วันใหม่ ยิหวาตื่นแต่เช้า ปกติแล้ววันพุธเป็นวันหยุด เธอมักจะกลับบ้านที่สระบุรีไปหาพ่อกับยาใจ นอนค้างที่บ้านหนึ่งคืน ก่อนจะกลับมาที่บ้านดวงใจในช่วงเย็นของวันพฤหัสบดี แต่ในเมื่อวันนี้จะได้พบผู้ให้ทุนที่รอคอยมาหลายปี ดังนั้นเมื่อคืนนี้จึงโทรศัพท์ไปบอกคู่แฝดว่าบางทีอาจจะไม่กลับบ้าน เพราะไม่แน่ใจว่าผู้ให้ทุนของเธอจะอยู่กินข้าวเย็นหรือเปล่า และอาจจะกลับตอนเช้าวันพฤหัสบดี ค้างหนึ่งคืน แล้วกลับมาที่นี่อีกทีวันศุกร์

“ยิหวาว่าอีตาผู้ให้ทุนนี่จะหน้าตายังไง"

นั่นคือคำถามของยาใจเมื่อคืนนี้ซึ่งเธอหัวเราะคิก ไม่ตอบ เพราะบอกตามตรงว่าเดาไม่ถูกและไม่อยากคาดหวัง เพราะต่อให้ผู้ให้ทุนของเธอ 'หล่อสุดในโลกหล้า' หรือ 'หล่อต่อเมื่อโลกหน้า' ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการใช้ทุนของเธอเลยสักนิดเดียว
ความสามารถของเธอต่างหากที่เขาต้องการ

หญิงสาวที่ใส่จัมป์สูทขายาวคอปกเชิ้ตไม่มีแขนสีเขียวมินต์สดใสจอดรถกอล์ฟประจำตำแหน่งในโรงจอดรถของบังกะโลก่อนจะอุทานอย่างแปลกใจ เพราะในโรงรถที่เมื่อคืนนี้ไม่มีรถคันไหนนอกจากของเธอบัดนี้มีเมอร์เซเดสสีดำจอดอยู่หนึ่งคัน ป้ายทะเบียนจังหวัดระยอง ทำให้ยิหวาหัวใจเต้นแรง เพราะพอจะทราบจากทิวามาบ้างว่าผู้ให้ทุนของเธอทำธุรกิจอยู่แถวนั้น หน้าหม้อรถเย็นบอกให้รู้ว่าไม่ได้เพิ่งมาถึง

“เพิ่งจะเจ็ดโมงเท่านั้นเองนะ" คนที่รีบมาแต่เช้าเพื่อเตรียมจัดดอกไม้ใส่แจกันและทำอาหารรวมทั้งจัดจานชามให้เรียบร้อยพร้อมรับแขกทำหน้ายุ่ง "ไหนพี่ทิวบอกว่าจะมาถึงแปดโมงไงล่ะ ตามมารยาทควรจะมาสักแปดโมงห้านาทีด้วยซ้ำ แบบนี้แย่ชะมัด"

แต่ในเมื่อมาถึงแล้วก็ช่วยอะไรไม่ได้ ยิหวานึกดีใจที่เมื่อคืนนี้เข้ามาทำความสะอาดไปอีกรอบ ดังนั้นผู้ให้ทุนของเธอจะพูดไม่ได้เด็ดขาดว่าเธอไม่ดูแลบังกะโลซึ่งเป็นพื้นที่ในความรับผิดชอบ และโชคดีที่ข้างในไม่ได้ล็อก ดังนั้นเมื่อไขกุญแจแล้วก็เปิดเข้าไปได้

โฮ่ง!

เสียงเห่าตามมาด้วยเสียงฝีเท้าของลูกหมาขนฟูหูตกสีขาวมีลายด่างสีน้ำตาลเข้มตรงหน้าและกลางลำตัวตัวหางเป็นพวงที่วิ่งถลามาทันที และความที่พื้นเป็นกระเบื้องดินเผาลายโบราณ เจ้าตัวอ้วนนั่นเลยเบรกไม่อยู่และพุ่งเข้าชนยิหวา หญิงสาวเกือบจะร้องออกมาด้วยความตกใจ แต่แล้วเมื่อเจ้าตัวขนปุกปุยอ้วนกลมไปหมดนั้นตั้งหลักได้และเริ่มเห่าเธออย่างจริงจังราวกับจะกู้หน้าที่เมื่อครู่นี้หน้าแตกยับเยิน หญิงสาวก็หัวเราะลั่น วางตะกร้าลงข้างกายแล้วยอบตัวลงยิ้มให้ ทักทายเจ้าอ้วนนั่นอย่างอารมณ์ดีและนึกรักนึกเอ็นดูตั้งแต่แรกเห็น

“ว่าไง แกชื่ออะไรเจ้าตัวปุ๊กลุก"

เจ้าตัวน้อยยังคงเห่าเธอและไม่มีทางที่จะตอบคำถามนี้ได้ แต่ยิหวายังคงนั่งยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี เจ้าอ้วนนี่คล้ายเจ้าด่างที่ตายไปมาก ตอนที่เจอกันครั้งแรกเจ้าด่างไม่ใช่หมาเด็กแบบเจ้าอ้วนนี่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ขนฟูแบบนี้ ผิดกันตรงที่ด่างเป็นสีน้ำตาลอ่อนแต่เจ้านี่สีน้ำตาลเข้มกว่า แถมในเมื่อเป็นหมาของผู้ให้ทุนที่รวยขนาดนี้ก็คงเป็นหมาพันธุ์แท้ราคาแพง ไม่ใช่หมาพันธุ์ทางอย่างเจ้าด่างของพี่กริชที่เธอเคยรัก

ถึงกระนั้นยิหวาก็นึกชอบเจ้าอ้วนนี่อยู่ดี

หญิงสาวส่งกระแสจิตไปบอกมันว่าเธอมาดีนะ และเหมือนกับว่ามันเองก็จะรับรู้ได้ ดังนั้นจึงเลิกเห่า ค่อยๆ เดินเข้ามาหา ทำจมูกฟุดฟิดดมกลิ่นเธออย่างสนใจ ซึ่งยิหวาก็ให้มันดมตามใจ ยื่นมือไปให้มันดมเป็นการทักทาย ก่อนที่เจ้าอ้วนตัวกลมจะทำท่าเหมือนกับว่ามัน 'ชอบ' เธอมากด้วยการเข้ามาตะกายและเริ่มเลีย

“แหม ขี้ประจบจัง รู้หรือเปล่าว่าที่นี่ห้ามเอาหมามาพัก แต่แกคงเป็นข้อยกเว้นสินะ!”
คนที่หมาถูกใจเสมออุ้มเจ้าตัวกลมขึ้นมาฟัดอย่างมันเขี้ยว เจ้านี่เป็นตัวผู้เหมือนเจ้าด่าง ตีนโตทั้งสี่ข้างบอกให้รู้ว่าพอโตขึ้นจะเป็นหมาใหญ่ กลิ่นหอมแบบครีมอาบน้ำหมาบอกให้รู้ว่าน่าจะเพิ่งอาบน้ำและกรูมมิงมาเมื่อวาน เจ้าของคงดูแลอย่างดีและคงจะเลี้ยงไว้บนบ้านเลยสะอาดฟูไปทั้งตัว

"เจ้านายแกก็ไม่บอกก่อนว่าจะพาแกมาด้วย ฉันเลยไม่ได้เตรียมอะไรไว้ให้ ว่าแต่แกชอบกินอะไรล่ะ ยังเป็นลูกหมาแบบนี้กินซี่โครงหมูได้ไหม แต่เจ้านายแกเป็นผู้ใหญ่ก็คงจะกินอะไรได้เยอะกว่าแกเนอะ"

เจ้าตัวกลมเหมือนจะรู้ว่าพูดถึงเรื่องกิน ดังนั้นมันจึงเห่ารับ ยิหวายิ้มแป้นชอบใจ เธอวางมันลงกับพื้น แต่มันยังตะกาย เหมือนกับชอบให้เธออุ้มและกอดเอาไว้ รวมทั้งยังวิ่งวนอยู่รอบเท้าเธออย่างจะชวนเล่นไม่เลิกรา

“ด่าง!"

เสียงเรียกนั้นทำให้ลูกหมาชะงักก่อนจะหมุนตัวกลมๆ ของมันแล้ววิ่งกลับเข้าไปข้างในบังกะโล แต่เสียงและชื่อนั้นทำให้ยิหวาตกใจ หัวใจเหมือนกับจะหยุดเต้น รอยยิ้มเลือนหายไปจากใบหน้า เธอวางตะกร้าทิ้งเอาไว้อย่างนั้นโดยไม่สนใจอะไรอีกแล้ววิ่งตามเจ้าตัวอ้วนเข้าไปข้างใน

ตรงสุดทางเดินคือช่องหน้าต่างกระจกบานใหญ่ที่มองออกไปเห็นสระว่ายน้ำข้างบ้าน ชายคนหนึ่งยืนรออยู่โดยมีหมาของเขากระโดดโลดเต้นอย่างไม่ยอมหยุด เขาสั่งอีกครั้งให้มันนิ่ง แต่เจ้าอ้วนชื่อด่างดูจะเป็นลูกหมาร่าเริงเอาแต่ใจที่พูดไม่ค่อยรู้ฟังและไม่ยอมรับคำสั่ง ต้องฝึกกันอีกมาก ตอนนี้มันถึงไม่ยอมทำตามคำสั่งของเขาเลย
แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาทำให้ไม่เห็นใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้น

แต่เธอจำได้ดี!
ความคิดเห็นที่ 1

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักแค่ไหน แต่ 'ภาพ' นี้ไม่เคยเลือนจากใจ



ทุกเช้า ทุกวันใหม่ ทุกวันที่เธอไปโรงเรียน เธอจะได้เห็นภาพเดียวซ้ำๆ อยู่อย่างนี้ บริเวณนั้นทั้งหมดมืดครึ้มด้วยทั้งสุมทุมพุ่มไม้รกเรื้อและต้นไม้ใหญ่ราวกับอยู่ในไพร มีเพียงแค่ประตูซึ่งเป็นเหล็กดัดที่แสงจะส่องลอดเข้า คนที่รอเธออยู่ตรงนั้นมีแค่คนเดียว แต่เมื่อมองจากไกลๆ ไม่สามารถมองเห็นใบหน้า แต่ไม่ว่าเขาจะยืนหันหน้าหรือหันหลังให้ ไม่มีวันที่เธอจะจำวิธีการยืนหรือเดินแบบนั้นสับกับใคร



“พี่กริช!"



ยิหวาเรียกชื่อนั้นออกมาและเขาหันมาหาเธอทันที นั่นเหมือนกับจะเป็นการขานรับเช่นในวันวานที่ผ่านมา เหมือนในยามที่เธอเรียกหา ไม่มีการตอบเป็นถ้อยคำ มีแต่การแสดงให้รู้ว่าเขาได้ยิน หัวใจของยิหวาแทบจะระเบิดออกด้วยความดีใจและวิ่งถลาไปกอดคนที่ยืนคอยอยู่ตรงหน้า โอบแขนรอบร่างคนที่กางแขนออกรับเธอเอาไว้ด้วยความดีใจ



“พี่กริช!"



เธอเรียกเขาซ้ำอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ และมั่นใจเมื่ออ้อมแขนของเขารัดรอบกายเธอเอาไว้ เป็นการกอดแบบเดียวกันกับเมื่อครั้งสุดท้ายก่อนจากกันไป น้ำตาที่พยายามสะกดกลั้นเอาไว้ไม่ให้ไหล บังคับให้ย้อนกลับเข้าไปท่วมใจ บัดนี้ไม่มีการฝืนเอาไว้อีกต่อไป ยิหวาปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ น้ำตาไหลพรากไม่ขาดสายขณะที่อ้อมแขนทั้งสองรัดร่างแข็งแกร่งเอาไว้แน่นกว่าเก่าและซุกใบหน้ากับอกกว้างใหญ่อบอุ่นยิ่งกว่าใคร



“ยิหวารู้ว่าต้องเป็นพี่"



คนที่ไม่ยอมร้องไห้มาตลอดหลายปีบัดนี้ร้องไห้สะอึกสะอื้น พูดออกมาแทบไม่เป็นภาษาเพราะเสียงสั่นด้วยอารมณ์รุนแรงเหลือคณา เธอควรจะหยุดร้องไห้ หรือไม่อย่างนั้นก็ควรจะหยุดพูด แต่เธอทำไม่ได้ เธอกลัวเหลือเกินว่านี่จะเป็นเพียงแค่ความฝัน เป็นแค่ภาพลวงตา และบางทีอาจจะเป็นไปได้ว่าถ้าหากเธอไม่บอกความในใจออกมา พี่กริชจะหายไป

เหมือนเมื่อวันที่เธอไม่ยอมให้สัญญา



"ยิหวารู้อยู่แล้ว ทุกอย่างต้องไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญ ทั้งเรื่องทุนการศึกษา เรื่องดอกมะลิ เรื่องที่นี่ ทุกอย่างที่ดีขนาดนี้ คนที่ทำให้ยิหวาขนาดนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่กริชคนเดียวเท่านั้น ยิหวารู้ว่าพี่ต้องรักษาสัญญา พี่กริชต้องกลับมาหายิหวาจริงๆ"



“ยิหวา"



เสียงนั้นเต็มไปด้วยความโหยหา อ้อมแขนของเขาโอบรอบร่างเธอแน่นยิ่งกว่าเก่า บอกให้รู้ว่าเขาเองก็คิดถึงเธอมากเช่นกันและอ้อมแขนนี้จะไม่มีวันปล่อยเธอไปอีกครั้ง ริมฝีปากแนบลงกับศีรษะของคนที่ซุกใบหน้าร้องไห้อยู่กับอกของเขา



“คิดถึงที่สุด พี่กริชรู้ไหมว่ายิหวาคิดถึงพี่มากแค่ไหน รู้ไหมว่ายิหวาเสียใจแค่ไหน พี่หายไปอยู่ไหน ทำไมไม่ติดต่อยิหวา ไม่เอาแล้วนะคะ อย่าหายไปอีก อย่าจากยิหวาไปไหนอีกแล้วนะคะพี่กริช ยิหวาทนไม่ได้อีกแล้ว สัญญานะคะว่าจะไม่จากยิหวาไปไหน พี่กริชจำได้ใช่ไหมที่พี่เคยขอสัญญาจากยิหวา พี่กริชบอกว่าจะมารับยิหวา ยิหวาขอโอกาสนั้นอีกครั้งได้ไหม ไม่สายเกินไปใช่ไหมคะพี่กริช ครั้งนี้ยิหวาจะไม่ปฏิเสธพี่กริชอีกแล้ว ไม่ว่าพี่กริชจะพายิหวาไปอยู่ที่ไหนยิหวาจะไป แต่อย่าทิ้งยิหวาไปอีก ยิหวาทนเสียพี่กริชไปไม่ได้อีกแล้ว"



เธอรำพันความในใจออกมาและหลับหูหลับตาร้องไห้คร่ำครวญเหมือนคนบ้าในขณะที่รับรู้ว่าเขากอดเธอแน่นและจูบเธอไปทั่วใบหน้า ริมฝีปากร้อนผ่าวแนบลงบนริมฝีปากของเธอราวกับต้องการประทับตรา ราวกับจะบอกว่าพร้อมจะมอบโอกาสที่เธอร้องขอ ยิหวาร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ รับรู้ว่าเขามอบสัมผัสที่เต็มไปด้วยความเสน่หาและเธอตอบรับความเสน่หานั้นด้วยความรู้สึกที่เท่าเทียมกัน



จูบแรกของเธอที่เก็บเอาไว้ให้คนที่รักที่รอคอยตลอดมาทำให้ใจสั่น แต่ความอ่อนหวานและเร่าร้อนนั้นราวกับจะบอกเธอว่าความคิดถึงที่มีให้เธอทั้งหมดตลอดระยะเวลาหลายปีนั้นร้อนแรงขนาดไหน



มันมากมาย ลึกล้ำ และดื่มด่ำจนเธอแทบหายใจไม่ทัน



ความรู้สึกที่ได้รับไม่ใช่แบบพี่ชายพึงมีให้น้องสาว ไม่ใช่แบบญาติ ไม่ใช่แม้กระทั่งเพื่อนหรือแค่คนรู้จัก มันมากกว่านั้น เต็มไปด้วยความหวงแหน เป็นเจ้าของ ต้องการครองคู่ และเป็นคู่ในแบบที่สัตว์เพศผู้จะทำกับสัตว์เพศเมียที่ตนปรารถนา เหมือนอย่างที่เขาบอกเป็นนัยก่อนจากกันไป อ้อมแขนของเขารัดเธอเอาไว้ ย้ำกับเธอให้รู้ว่าเขายังจำได้ดีว่าเมื่อหลายปีมาแล้ว ตอนที่เขาปล่อยมือจากเธอแล้วเธอผวา คราวนี้เขาจะไม่ปล่อยเธอไปอีกครา แต่จะเก็บไว้กับตัวตลอดไป



เรียวลิ้นของชายหนุ่มสอดเข้ามาในริมฝีปากหญิงสาวที่เผยอแยกออกให้ด้วยความเต็มใจ อาจจะเร็วเกินไป แต่ถ้าพี่กริชขออะไร ตอนนี้ยิหวาให้ได้ทั้งนั้น ขอเพียงแค่เขาทำให้เธอมั่นใจว่าตอนนี้เขาอยู่กับเธอจริงๆ และจะไม่จากเธอไปไหน เธอไม่ปฏิเสธเลยเมื่อมือของเขาลูบไล้ร่างเธออย่างปลุกเร้า ไม่ขัดขืนเลยเมื่ออ้อมแขนแข็งแกร่งอุ้มเธอขึ้นมาและพาไปวางลงบนเตียงในห้องนอน



ชายหนุ่มซุกหน้าลงกับซอกคอหอมกรุ่นกลิ่นมะลิ จูบไซ้และดูดเนื้ออ่อนตรงจุดชีพจรเรียกเสียงครางหวานจากเสียงสะอื้นของคนที่ร้องไห้ เขาเลื่อนใบหน้าลงไป ซบลงกับอกอวบที่สะท้อนขึ้นลงตามแรงหอบหายใจของคนที่กำลังร้องไห้ จูบผ่านเสื้อผ้าและยอดอกในขณะที่หญิงสาวที่กำลังสะอื้นร้องครวญคราง



“พี่กริช"



สองมือน้อยประคองใบหน้านั้นให้กลับขึ้นมา ต้องการมองให้เห็นเต็มตา อยากจะเห็นใบหน้าว่าคนที่รักเปลี่ยนไปเช่นไร และอยากจะเห็นความรักในดวงตาว่าเร่าร้อนขนาดไหน แต่เมื่อปาดน้ำตาออกไป และลืมตาเห็นหน้าคนที่กำลังจูบเธอชัดๆ ท่ามกลางแสงตะวันยามเช้า หญิงสาวก็ตกตะลึง



คนที่เธอกอดและกำลังจะนอนกับเธอไม่ใช่คนที่เธอคิดว่าเป็นคนที่เธอคิดถึง...



“คุณศาสตรา!"
โดย jane เมื่อ 2014-09-11 จำนวนโพสรวม 356 ครั้ง
หมายเหตุ : เข้าสู่ระบบก่อน จึงจะโพสความคิดเห็นได้
ย้อนกลับ
Untitled Document